تاکسی جنگلی
همانطور که هفته قبل هم برایتان گفتم ، توانستم در یه مرکز تحقیقاتی کاری پیدا کنم . هیجان و ذوق پیدا کردن کار و داشتن حقوقی که سر ماه به حسابم واریز شود واقعا شیرین و دلچسب است . البته هنوز که هنوزه نتوانستم با محیط کارم ارتباط برقرار کنم .
برایتان گفتم . محیط کار ما یک سالن بزرگ است که با پارتیشن های چوبی به قسمت های کوچیکتر تقسیم شده است. هفته اول انس شدن با محیط برایم بسیار دشوار بود . اما بالاخره با تغییر چیدمان فضای اتاق و مرتب کردن محیط ، کمی آنجا برایم تحمل پذیر شد. در مرحله بعدی سبزک عزیز و دوست داشتنی ام .
در واقع همان گلدان گل سنگم را با خود به محیط کارم بردم و البته همان روز یک تابلو از طبیعت شمال هم خریداری کردم و به پارتیشن که نقش دیوار را ایفا می کند آویزان کردم . در کنار هم قرار دادن اینها باعث شد اتاقم را بیشتر دوست داشته باشم . و احساس راحتی در آن پیدا کنم .
در روزهای بعدی متوجه شدم بقیه همکاران وقتی به اتاق من می آیند جذب فضا می شوند و اغلب اظهار می کنند که محیط آنجا را بیشتر از بخش خودشان دوست دارند . کم کم چند نفر دیگر هم فضاهای اتاقهایشان را تغییر دادند . یک روز دیدم یکی از آقایان همکار، صبح با یک قالیچه و بالش کوچک که شبیه کوسن های مبلی بود وارد سالن شد . در نیمه های روز که از جلوی اتاقش رد می شدم دیدم قالیچه را زیر پاهایش گذاشته و به بالش کوچکش تکیه زده است . وقتی تعجب من را دید خندید و گفت من هر روز دوازده ساعت در اینجا هستم . یعنی دقیقا نیمی از روزم و در کل نیمی از زندگیم ، پس اگر نتوانم احساس آرامش داشته باشم مسلما نمی توانم کار هم کنم .
روزی وقتی می خواستم از محیط کار به خوابگاه بازگردم ، سوار یک تاکسی زرد رنگ در محدوده امیرآباد تهران شدم. شاید خیلی ها این تاکسی را بشناسند . این ماشین معروف به تاکسی جنگلی است . تمام فضای داخلی تاکسی پر از گلها و درختچه های کوچکی است که آقای ناصر خاکی آنها را باذوق و سلیقه و البته خلاقیت ساخته است . سقف ماشین پر از ساقه و برگهایی است که شبیه گلهای پیچک هستند . کف ماشین از کفپوشی ساخته شده که گویی چمن است . در جلو و عقب ماشین، خانه های چوبی کوچکی وجود دارد که انسان را به یاد رویاهای زمان کودکیش می اندازد . در کنار همه اینها اخلاق و روحیه شاد و دوست داشتنی این مرد مهربان باعث می شود که فضا دلچسب تر و شیرین تر شود .
آقای خاکی باسلیقه به این نکته توجه کرده است که محیط کارش یک محیط بسیار مهم در زندگیش است . و می تواند با کمی خلاقیت این را از یک محیط تکراری ملال آور به جایی برساند که هرکس یک بار در زندگیش آن را تجربه کند تا آخر عمر در ذهنش بماند .
وقتی سوار تاکسی این مرد با سلیقه می شوید برای لحظاتی احساس می کنید که از فضای دود آلود و شلوغ تهران کنده شده اید و در یک باغ سرسبز قرار گرفته اید . این فضا برای اهالی حس و عاطفه می تواند آنقدر جالب توجه باشد که حتی دوست نداشته باشند از ماشین پیاده شوند . یا مانند من اصلا یادشان برود که می خواستند به کجا بروند .
وقتی در فضای تاکسی آقای خاکی قرار گرفتم اندیشیدم همین نیم ساعتی که من در ماشین ایشان بودم و جذب زیبایی های طبیعت مصنوعی ایشان شده بودم ،چقدر لذت بخش بود و چقدر ذهنم از تمام افکاری که تا قبل از آن درگیرش بود خلاصی یافت . در واقع این فرصت برای همه وجود دارد . همه می توانیم محیط کار یا محیط زندگیمان را به جاهایی تبدیل کنیم که در ما یا دیگران حس لذت ، آرامش ، صمیمت و عشق ایجاد کند . اما همیشه آنقدر ذهنمان را درگیر مصائب و گرفتاریهامان می کنیم که یا اصلا حوصله این کارها را نداریم، یا فقط بدنبال ایجاد محیطی برای خودنمایی می گردیم و مهم ترین اصل زندگی را فراموش می کنیم . زندگی برای زندگی ، این دقیقا همان چیزی است که از خاطر ما رفته است!
اغلب محیط های کاری و اداری به گونه ای طراحی می شوند که خالی از حس زیبا شناسی باشند . اما این حقیقت را نمی شود کتمان کرد که ما در محیط کاریمان هم زندگی می کنیم . ولو به اندازه یک ساعت در روز . پس چرا آن را تبدیل به یک محیط دوست داشتنی و راحت برای خودمان نکنیم؟
